Reisverslag van de Groepsrondreis Brazilië
< Terug naar resultaten

Reisverslag van een van onze reisbegeleiders

Reisbegeleider Peru

Iris Reisbegeleider Peru

Hola! Ik ben Iris. Ik heb Journalistiek en Culturele Antropologie gestudeerd en ik ben gek op verhalen. Het liefst zoek ik die zo ver mogelijk. Ik vind reizen dan ook ontzettend leuk. Ik kom overal graag, maar Zuid-Amerika heeft mijn grote voorkeur. Ik heb onderzoek gedaan naar voetbalsupporters in Buenos Aires, werd verliefd op het land (en op een Colombiaan maar dat is weer voorbij) en bleef drie jaar werken als stadsgids per fiets. Ook heb ik een hele tijd in Huanchaco in Peru gewoond waar ik fotografieles gaf aan tieners en heb ik veel gereisd door Brazilië, Bolivia, Chili en Colombia. Het eten, de muziek, het weer, het landschap, de mensen, het buitenleven, de cultuur, de taal! Alles is even heerlijk en moet je absoluut een keer (of heel vaak) meemaken. Ik hou van dit continent en deel dit graag met jullie! Tot snel hoop ik! Hasta pronto!

Reisverhaal Brazilië

Na zes uur lopen, geven we het toch een beetje op. We staan in the middle of nowhere en weten niet zo heel goed waar we zijn. Eerder die morgen zijn we met z’n vieren vertrokken: mijn beste reismaatje, een Braziliaanse vriend en de vijftienjarige Braziliaanse buurjongen. We zijn in het noorden van Brazilië, in een van de mooiste natuurparken die ik ken: Chapada da Diamantina. Het uitzicht vanaf de bergen is adembenemend, er zijn ontzettend hoge watervallen en het gebied is heel erg groen. Daarnaast zijn er ook verschillende rivieren en poeltjes met kristalhelder water. Het hele gebied is ongeveer zo groot als Nederland.  En nu wij weten dus eigenlijk niet echt waar we zijn. 
 
  Voor we vertrokken hebben we verschillende aanbiedingen om met een gids mee te gaan afgeslagen. Deels uit economische overwegingen, deels omdat we avontuur wilden. Een van dorpelingen was wel zo vriendelijk om een routekaart voor ons te tekenen, maar heel veel meer dan een kronkelige lijn en twee pijlen met waterval en hoge berg is het eigenlijk niet. In ieder geval kunnen wij onze eerste slaapplaats met behulp van de “kaart” niet vinden. 

  De jongens besluiten een ander pad uit te proberen en laten ons beloven dat we nergens heen gaan. En dus zitten wij braaf op een steen als uit het niets een jongeman tevoorschijn komt. Hij heeft een beetje een vuil shirt aan, krullend haar en een onverzorgd baardje. Hij werkt in Chapada met paarden en is een maand geleden een van zijn dieren kwijtgeraakt. Hij weet wel waar de vervallen boerderij is die we zoeken, dus zodra de jongens terug zijn, brengt hij ons naar de boerderij. Zelfs vervallen boerderij is nog een te mooie beschrijving voor de twee halve muren die er nog staan. Maar ze bieden net genoeg bescherming tegen de wind, we kunnen er een vuurtje maken, we zetten onze tenten op en nemen een duik in het ijskoude water van het riviertje.    

  De volgende ochtend pakken we de tenten in en vervolgen onze tocht. Niet lang daarna, slaakt onze ‘gids’ een vreugdekreet: hij heeft zijn paard gevonden. Meer dan vier weken was hij opzoek naar het beest en uit het niets staat de bruine merrie ineens voor onze neus. Hij bindt haar vast en besluit als dank voor onze positieve energie (oke en 100 dollar) ons tot het einde te vergezellen. We beseffen inmiddels dat het besluit om zonder gids te gaan niet de slimste was en zijn best blij met deze vreemde, maar vriendelijke snuiter.    

  Die avond, na een kilometer of 35 gelopen te hebben, zetten we onze tenten op voor de ingang van een grot. We  leren de volgende ochtend the hardway dat het niet slim is om je schoenen buiten de tent te zetten, ook al kampeer je ín een grot. De regendruppels glijden zo langs het plafond je schoenen in. 

  We beginnen dus de ochtend erna te wandelen met natte schoenen en eigenlijk worden ze de hele dag niet echt droog: we moeten een paar riviertjes over, de grond is modderig van de regen en oja: we lopen op sneakers, niet echt op gedegen wandelschoenen. 

   

  Vlak voor zonsondergang zien we een beetje een vertwijfelde blik in de ogen van onze "gids". Na wat doorvragen blijkt dat hij eigenlijk niet zo goed meer weet waar we zijn. En misschien belangrijker: hij weet dus ook niet hoe we bij onze eindbestemming moeten komen. De schemering is ingezet en hij kijkt radeloos om zich heen. Wij besluiten dezelfde tactiek te volgen als op dag 1: de meiden blijven wachten en de jongens gaan de weg zoeken. Met een kleine verandering: dat wij nu ook de zorg hebben over de gids, die steeds meer in paniek raakt en letterlijk huilend op een steen zit. Inmiddels is het donker geworden en is al ons eten op. Dan horen we wat geritsel en zien we een lampje steeds dichter bij komen. De jongens zijn terug én hebben het juiste pad gevonden. Ze hebben takjes afgebroken om de weg te markeren en binnen een mum van tijd zijn we op een plek die onze gids weer herkent. Hij loopt haantje de voorste en doet stoer met de jongens. Mijn reismaatje en ik kijken elkaar lachend aan, maar willen het machokarakter van een Braziliaanse man niet krenken. In ieder geval niet nu. Daar wachten we wel even mee tot we weer in de bewoonde wereld zijn. 

Groepsrondreis Brazilië

Niet boekbaar

Naar boven