Jan Pieter

image

Woont in:

Nederland

Werkt voor Sawadee sinds:

2009

Talenkennis:

Nederlands, Engels, Bahasa Indonesia, Spaans, Frans,
'Wat is je favoriete reis,' wordt mij regelmatig gevraagd. Het is een vraag die ik onmogelijk kan beantwoorden. Elke reis heeft zijn eigen, unieke charme. Ik ga graag naar Indonesië met zijn hartverwarmende vriendelijkheid, het heerlijke eten en de prachtige sawa's. Maar ik geniet ook intens van Patagonië, met zijn machtige gletsjers en ongepolijste schoonheid. In Costa Rica ben ik telkens weer onder de indruk van de verscheidenheid aan flora en fauna die je in zo'n klein landje aantreft. En in Marokko blijf ik kijken naar de kasbah's, de medina's en de soukhs en verbaas ik me erover dat zo'n bijzondere cultuur op slechts een paar uurtjes vliegen van Nederland ligt. Daarmee is meteen de tweede vraag beantwoord die me regelmatig wordt gesteld: "Verveelt het niet, reizen begeleiden?" Nee dat verveelt niet, zeker niet. Ik kom hooguit een paar keer per jaar op dezelfde (prachtige) plekken, met steeds andere mensen om me heen. Wie kan me dat nazeggen?

Reisverhalen van Jan Pieter

  • Reisverhaal Costa Rica

    Midden- en Zuid-Amerika , 23-03-18

    Het wemelt in Costa Rica van ‘wildlife’, maar een ongeoefend
    oog ziet vooral bos. Telkens als de gids een toekan aanwijst, een luiaard, een
    kinkajou (rolstaartbeer), of één van de vele andere dieren die hier voorkomen,
    moeten we goed kijken om hem ook te zien. Maar soms beleef je zelf een moment
    van glorie.

    In Monteverde hebben ze hoog tussen de bomen wandelbruggen
    aangelegd. Het blijven dezelfde bomen, maar als je een ‘skywalk’ tussen de
    toppen maakt, oogt het toch heel anders. De mossen, de varens en de bromelia’s
    die de bomen in het nevelwoud bedekken, zijn van dichtbij te bekijken, en
    vorige week zag ik opeens iets roods. Nog eens goed kijken, en ja hoor, het was
    een quetzal, de mooiste vogel van Midden-Amerika. Vogelspotters zijn soms dagen
    bezig om een quetzal te vinden, en hier zat er één, nog geen tien meter bij ons
    vandaan en hij liet zich in alle rust fotograferen.

    Toen we de volgende dag een wandeling met een gids maakten,
    kon die ons verhaal niet geloven. Quetzals komen in deze tijd van het jaar
    amper voor bij Monteverde, en al helemaal niet in het bos bij de loopbruggen.
    Slechts met onze foto’s konden we hem overtuigen dat het echt zo was. En ook al
    liepen we vervolgens achter de gids aan, we keken zelf ook fanatiek om ons
    heen, want je weet maar nooit.

  • Reisverhaal Chili / Argentinië

    Midden- en Zuid-Amerika , 23-03-18

    Chili en Argentinië worden vaak in een adem genoemd, maar
    het is een wereld van verschil. In de eerste plaats is er het landschap. Aan de
    westkant van de Andes vangt Chili alle regen op, zodat het daar groen is. Voor
    Argentinië resteert de ruigheid van de steppen. Ook de bevolking ziet er anders
    uit. In Chili bestaat die voornamelijk uit mestiezen, dat wil zeggen mensen met
    zowel westers als inheems bloed. Degelijke types die 's avonds om 11 uur al in
    bed liggen. Veel Argentijnen stammen echter uit Italië en die verloochenen hun
    mediterrane afkomst niet. Hier begint het leven pas om 11 uur en zijn de mensen
    veel directer. Schoonheden met lang zwart haar zoenen al bij de eerste
    kennismaking, een gewoonte waarbij ik me schoorvoetend heb neergelegd. Ook
    mannen begroeten elkaar vaak met een kus, maar er zijn gelukkig geen
    Wilders-achtige types die dat bij nieuwkomers afdwingen, want zo ver gaat mijn
    aanpassingsvermogen ook weer niet.

    Gisteravond met de groep oudjaar gevierd in Buenos Aires. Amper vuurwerk te zien hier, maar dat betekent niet dat de straten schoon zijn. De bevolking heeft namelijk de gewoonte om aan het eind van het jaar de
    administratie uit het raam te kieperen. Agendablaadjes waaien vrolijk in de
    wind en bij bankkantoren slingeren talloze A4-tjes rond met naar ik aanneem
    niet al te geheime cijfers.