Midden- en Zuid-Amerika , 23-03-18
Het wemelt in Costa Rica van ‘wildlife’, maar een ongeoefend
oog ziet vooral bos. Telkens als de gids een toekan aanwijst, een luiaard, een
kinkajou (rolstaartbeer), of één van de vele andere dieren die hier voorkomen,
moeten we goed kijken om hem ook te zien. Maar soms beleef je zelf een moment
van glorie.
In Monteverde hebben ze hoog tussen de bomen wandelbruggen
aangelegd. Het blijven dezelfde bomen, maar als je een ‘skywalk’ tussen de
toppen maakt, oogt het toch heel anders. De mossen, de varens en de bromelia’s
die de bomen in het nevelwoud bedekken, zijn van dichtbij te bekijken, en
vorige week zag ik opeens iets roods. Nog eens goed kijken, en ja hoor, het was
een quetzal, de mooiste vogel van Midden-Amerika. Vogelspotters zijn soms dagen
bezig om een quetzal te vinden, en hier zat er één, nog geen tien meter bij ons
vandaan en hij liet zich in alle rust fotograferen.
Toen we de volgende dag een wandeling met een gids maakten,
kon die ons verhaal niet geloven. Quetzals komen in deze tijd van het jaar
amper voor bij Monteverde, en al helemaal niet in het bos bij de loopbruggen.
Slechts met onze foto’s konden we hem overtuigen dat het echt zo was. En ook al
liepen we vervolgens achter de gids aan, we keken zelf ook fanatiek om ons
heen, want je weet maar nooit.
Midden- en Zuid-Amerika , 23-03-18
Chili en Argentinië worden vaak in een adem genoemd, maar
het is een wereld van verschil. In de eerste plaats is er het landschap. Aan de
westkant van de Andes vangt Chili alle regen op, zodat het daar groen is. Voor
Argentinië resteert de ruigheid van de steppen. Ook de bevolking ziet er anders
uit. In Chili bestaat die voornamelijk uit mestiezen, dat wil zeggen mensen met
zowel westers als inheems bloed. Degelijke types die 's avonds om 11 uur al in
bed liggen. Veel Argentijnen stammen echter uit Italië en die verloochenen hun
mediterrane afkomst niet. Hier begint het leven pas om 11 uur en zijn de mensen
veel directer. Schoonheden met lang zwart haar zoenen al bij de eerste
kennismaking, een gewoonte waarbij ik me schoorvoetend heb neergelegd. Ook
mannen begroeten elkaar vaak met een kus, maar er zijn gelukkig geen
Wilders-achtige types die dat bij nieuwkomers afdwingen, want zo ver gaat mijn
aanpassingsvermogen ook weer niet.
Gisteravond met de groep oudjaar gevierd in Buenos Aires. Amper vuurwerk te zien hier, maar dat betekent niet dat de straten schoon zijn. De bevolking heeft namelijk de gewoonte om aan het eind van het jaar de
administratie uit het raam te kieperen. Agendablaadjes waaien vrolijk in de
wind en bij bankkantoren slingeren talloze A4-tjes rond met naar ik aanneem
niet al te geheime cijfers.