Gert

• 
• 
• 
• +2

• 
  Gert Bij
  
• 
  Gert Bij
  
• 
  Gert Bij
  
• 
  Gert Bij
  
• 
  Gert Bij
  

close

1 van 5

• 
• 
• 
• 
• 

Reisverhalen van Gert

• Oneindige koffievelden en Caribische stranden

  Midden- en Zuid-Amerika , 22-01-16

  In 1976 kwam ik er voor het eerst: Colombia. Ik ging op bezoek bij een vriend die daar woonde. Sindsdien ben ik er zeer frequent geweest, heb ik grote delen van het land bereisd en heb ik er een aantal jaar gewoond. Het is een land om je hart aan te verliezen en dat is mij ook gebeurd. Waarom? Gewoon omdat Colombia Colombia is.Alles is er, van ongerepte natuur, zoals jungle, woestijn, bergen en stranden, tot stille dorpjes en drukke steden. Uit veel huizen klinkt muziek zoals de cumbia, de salsa en ook de tango.Maar het mooiste zijn de Colombianen zelf, met hun sprankelende optimisme, hun vriendschap, hun warme onthaal (zelfs als je de taal niet spreekt) en natuurlijk ook hun lokale drank, de 'aquadiente', waar je regelmatig een 'copa' van aangeboden krijgt.Rondreizend is iedere dag er anders, maar één ding is hetzelfde, iedere dag opnieuw, en dat is het gevoel dat je van harte welkom bent in dit land.Colombia is ook een land met een onrustige geschiedenis van guerrilla en drugs. Dat is inderdaad lang zo geweest en dit is in zeer gereduceerde mate en in zeer afgelegen gebieden nog steeds wel zo. Kom je daar niet, en dat hoeft ook niet, dan is Colombia een zeer veilig land om doorheen te reizen. Dit ervaar ik keer op keer opnieuw. Het is tegenwoordig geen reden meer om dit mooie land niet te bezoeken.Voor mij is het een van de mooiste en fijnste landen van Latijns Amerika en het is altijd weer een genot om er te zijn, er zelf rond te reizen of de reizigers uit mijn groep er deelgenoot van te laten worden.

• Zo veel meer dan zand

  Midden-Oosten en Noord-Afrika , 07-12-16

  Toen ik jaren geleden voor het eerst de uitnodiging kreeg om naar Oman te reizen, dacht ik aan een land met zand. Inmiddels ben ik er regelmatig geweest. En ja, zand is er, in prachtige duinformaties, maar Oman heeft zó veel meer.

  De ene dag maak je een prachtige wandeling door een van de wadi’s, de groene rivierbeddingen met oases en soms palmentuinen, de andere dag zwem je in een van de bronmeertjes in Wadi Bani Khalid. Als je rustig op de oever gaat zitten met je voeten in het water, heb je zelfs kans dat kleine visjes je een heerlijke voetbehandeling geven. Of je geniet van de spectaculaire uitzichten als we met onze 4-wheel drives door het Jebel Akhdar gebergte trekken. Met wat geluk worden we uitgenodigd om bij bewoners thuis traditionele koffie met dadels te gebruiken. In steden als Muscat en Nakal kun je dwalen door de prachtige souks op zoek naar geurige wierook, de ‘francincence’ die hier als hars gewonnen wordt of de intense parfum-oliën die je jaren later nog steeds gebruikt uit de heel kleine flesjes. Een bezoek aan de ‘Grand Mosque’ laat ook bij nog altijd een onuitwisbare indruk achter. Bezoek zeker ook de veemarkt, waar het vee op traditionele manier met handjeklap en uitbundige gebaren wordt verhandeld; een lust voor het oog. In Rash al Had gaan we ’s avonds het stand op om de meer dan 1 meter grote schildpadden het strand op te zien komen. Ze komen hier hun eieren komen leggen nadat ze hier zo’n 30 jaar geleden zelf geboren zijn. Wat een geheugen!

  Na Oman reizen we door naar Dubai, een van de zeven Arabische Emiraten. Hier bezoeken we hightlights als de Burj Kalifa, de Burj Arab, het Palmeiland, de Marina Mall of the Emerads en de indoor skihal. ‘s Avonds bekijken we hoe de fonteinen hun water op de maat van muziek liefst 150 meter (!) omhoog spuiten. En dan te bedenken dat er 30 jaar geleden op deze plek niets anders was dan zand …

• Reisverhaal Nepal

  Azië , 23-03-18

  Tijdens een reis door Nepal en onderweg naar India komen we ergens in Nepal op een punt waar we met de bus niet verder kunnen omdat de Maoisten daar op een smalle brug voor ons van een aantal vrachtauto’s de banden lek gestoken hadden. De route was volledig geblokkeerd. Op dit moment tijdens het reizen als er iets gebeurt, is het eerste wat je doet je mobiele telefoontje pakken en daarmee alle benodigde regel-dingen in gang zetten. Maar deze gebeurtenis dateert nog uit de tijd dat er geen of nauwelijks mobiele telefoons waren (iets wat je je bijna niet voor kunt stellen dat er zo’n tijd geweest is), maar dat terzijde. Dus uit de bus en vragen waar er ergens in de buurt telefoon aanwezig is. Ondanks wat taal-perikelen komen we erachter dat een paar honderd meter verderop er een stenen trap is die de leidt naar een klooster. Daar zou een telefoon aanwezig zijn. Ik met nog een aantal andere reizigers er naar toe.  De benodigde telefoontjes gepleegd om via een andere route, per vliegtuig, naar India door te reizen. Omdat deze blokkade wel een aantal dagen aan kon houden. Maar tijdens het wachten op de telefonische antwoorden gebeurt er iets heel bijzonders. We worden uitgenodigd om de boeddhistische kloosterschool te bezoeken. Natuurlijk willen we dat. Maar we worden verzocht om op 3 naast elkaar geplaatste stoelen plaats te nemen (we waren met z’n drietjes daar). Iedere klas kwam, klas voor klas, naar buiten. De leerling-monniken kwamen in een lange rij langs ons, stopten elk bij ieder van ons drietjes en met een Namaste werden we elk door iedere leerling-monnik welkom geheten. En daarna herhaalde het zich met de leerlingen uit de volgende klas. Ik denk dat er zo’n 300 (ja 300!!) leerling-monniken langs geweest zijn. Een welkom zoals ik dit nooit ervoor en nooit erna meegemaakt hebt. Gelukkig duurde het best lang voordat we teruggebeld werden aangaande de regel-dingen, zodat er alle tijd was voor het ontvangen ritueel.
  
    Zo zie je dat je onverwachte gebeurtenissen als vervelend kunt ervaren (wat het ook vaak is) maar ook dat het kan leiden tot zeer interessante plekken en ontmoetingen. Plekken waar we anders langs gereden zouden zijn en waarvan het bestaan ervan ons altijd onbekend gebleven zou zijn.